دست های خالی ایران برای میزبانی جام ملت‌های آسیا

بحث کاندیداتوری ایران برای اخذ میزبانی جام ملت های آسیا در ماه های اخیر بیش از آن که تکاپو و تلاش را برای به دست آوردنش افزایش بدهد؛ بیشتر سوژه طنز شده است چرا که با هیچ متر و معیاری ایران این توانایی را ندارد و از شواهد هم اینگونه بر می آید که این موضوع یک تبلیغات است،نه واقعیت.

اگر از حمل و نقل، هتل، فرودگاه، کمپ های تمرینی و بسیاری از مسائل دیگر چشم پوشی کنیم بازهم به وضعیت نامناسب استادیوم ها می رسیم که می توان آن را ابتدایی ترین ملاک دانست!

ورزشگاه هایی که ایران به عنوان میزبان آن ها را پیشنهاد داده هیچ کدام صددرصد ملاک های لازم را ندارند و به نظر می رسد اصلا فدراسیون نمی داند که استادیوم ها چه شرایطی دارند.

ورزشگاه آزادی که این روزها دیگر فرسوده است و در زمان بارش باران همواره شاهد بودیم که سقف آن چکه می کند و از نظر ظاهری هم راهروهای آن به شدت نامناسب هستند. حتی همان ورزشگاه نقش جهان هم که ساخت آن حدود دو دهه به طول انجامید هم معایب فراوانی دارد و حتی در سال های اخیر خفاش هم در سقف های آن دیده شد. این ورزشگاه به قدری دیر آماده شد که در زمان اتمام بسیاری از قسمت هایش را می توانستیم فرسوده به حساب آوریم؛ البته غافل از این نشویم که بعد از چند سال هنوز هم یک دوربین باکیفیت بالا برای پخش بازی های سپاهان در این استادیوم نیست!

برخی از ورزشگاه ها نظیر انقلاب کرج هم نه تنها چمن و امکانات خوبی ندارد بلکه بیرون آن هم هیچ شباهتی به یک استادیوم که می خواهد بازی های بین المللی را در حد جام ملت ها میزبانی کند، ندارد. عدم امنیت کافی در ساعات پایانی شب و وضعیت نامناسب آن از جمله موارد تعجب آور در انتخاب این ورزشگاه به عنوان میزبان است.

در نهایت باید به این نکته اشاره کرد که تک تک ورزشگاه ها می توانند بازسازی یا حتی از نو ساخته شوند و تمام معایب آن هم از بین برود اما با توجه به پیشینه مسئولان ایرانی برای ساخت استادیوم این امید وجود ندارد که در طول سال های باقی مانده تا جام ملت ها آجر روی آجر بیاید و ایران صاحب نه چهار استادیوم؛ بلکه یک استادیوم کامل و بدون عیب و نقص با تمام امکانات باشد.