تصویر دیده نشده از محمد علی کلی بوکسور افسانه‌ای در نماز جمعه تهران

محمد علی کلی(muhammad ali clay) با نام پیشین کاسیوس مارسلوس کلی(Cassius Marcellus Clay) جونیور است،محمد علی کلی بوکسور حرفه‌ای سنگین وزن آمریکایی است که در تاریخ ۱۷ ژانویه سال ۱۹۴۲ میلادی در ایالت کنتاکی متولد شد. از محمد علی کلی به عنوان یکی از مهم‌ترین شخصیت‌های ورزشی قرن ۲۰ یاد می‌کنند.محمد علی کلی بعد از گرویدن به اسلام به عنوان یک فعال سیاسی زندگی خود را ادامه داد و به همین علت بیشتر از سایر قهرمانان ورزشی در جهان شهرت پیدا کرد.در این مطلب قصد داریم تا شما را با زندگینامه محمد علی کلی آشنا کنیم.

تصویر زیر خاکی از محمد علی کلی در ایران و نماز جمعه

زندگینامه محمد علی کلی

دوران کودکی محمد علی کلی چگونه بود؟

کلی دوران کودکی خود را در شهر لوییس ویل کنتاکی سپری کرد. هنگامی که در سن ۱۲ سالگی دوچرخه کوچکش به سرقت رفت، مانند بسیاری از کودکان دیگر گریه‌کنان پیش پدرش نرفت؛ بلکه ماجرا را برای پلیس محلی، جو مارتین -که یک مربی بوکس هم بود- تعریف کرد.
مارتین به او پیشنهاد کرد که راه مبارزه کردن را زیر نظر او یاد بگیرد. این پسر بچه ۱۲ ساله به سرعت با تمرینات مارتین در امر یادگیری بوکس پیشرفت کرد. تا زمانی که به دبیرستان رفت و در ایالت کنتاکی موفق به کسب ۶ عنوان شد و با این موفقیت‌ها مسئولین مدرسه نمرات ضعیف درسی‌اش را نادیده گرفتند و اجازه دادند تا او به راحتی فارغ ‌التحصیل شود.
مدال طلای المپیک ۱۹۶۰ رم، شروع زندگی ورزشی محمد علی بود
در سری بازی‌های المپیک تابستانی سال ۱۹۶۰ در رم، محمد علی کلی مدال طلای بوکس در رده سبک سنگین ‌وزن را کسب کرد و بعد از آن آموزش بوکس حرفه‌ای را تحت نظر آنجلو داندی ادامه داد و همزمان در همان سال‌ها بود که عقاید مذهبی خود را پرورش داد.
نتایج دور از انتظار و خیره‌کننده کلی در مسابقات و روحیه خستگی ناپذیرش سبب شده بود تا لقب مشت زن لویی ویل را از آن خود کند. محمد علی کلی در تاریخ ۲۹ اکتبر ۱۹۶۰ در شهر لویی ویل توانست در اولین مسابقه حرفه‌ای خود در ۶ راند توانست بر تونی هونساکر پیروز شود.
طی سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۳ این بوکسور جوان در ۱۵ مسابقه نفسگیر دیگر حریفانش را ناک اوت کرد. بوکسورهایی مانند تونی اسپرتی، جیم رابینسون، دانی فلیمن، داک سابدانگ، آلونزو جانسون، جرج لوگان، ویلی بسمانفو لامار کلارک( که در دوره اوج خود بیش از ۴۰ پیروزی قاطعانه داشتند).
جنگ ویتنام؛ نقطه عطفی در زندگی محمد علی کلی

در سال ۱۹۶۶ میلادی محمد علی از حضور در ارتش آمریکا برای جنگ ویتنام خودداری کرد و اعلام کرد هرگز به روی همنوعان ویتنامی خود آتش نمی‌گشاید. همین مساله مدت‌ها بر سر زبان‌ها بود و پس از آن حتی از حضور در رقابت‌های بوکس به مدت ۵ سال محروم شد و گواهینامه بوکس او نیز به حالت تعلیق در آمد، البته مدتی بعد این محکومیت به ۳ سال کاهش پیدا کرد.
با این وجود، طی مدت سه سالی که اجازه مشت زنی نداشت، همچنان می‌گفت: «من به خاطر پرستیژ یا به دلایل شخصی مبارزه نمی‌کنم. من می‌جنگم که به برادرانم که در کشور آمریکا روی زمین خوابیده‌اند، روحیه بدهم، سیاهانی که با کمک‌های دولتی زنده‌اند، سیاهانی ک هیچ چیزی برای خوردن ندارند، سیاهانی که چیزی از خود نمی‌دانند و سیاهانی که آینده‌ای ندارند.»
محمد علی در سال ۱۹۷۰ بعد از سپری کردن دوران محرومیت خود بار دیگر جواز بوکس خود را دریافت کرد؛ اما به علت وقفه‌ای چند ساله در ورزش حرفه‌ای عنوان قهرمانی سال ۱۹۷۱ را طی مبارزه‌ای با جو فریزر در مادیسون اسکوار گاردن از دست داد.

تصاویری از محمد علی کلی و رقیب جدی اش مایک تایسون بزرگ

خداحافظی محمد علی کلی با دنیای حرفه‌ای بوکس

در تاریخ ۲۷ ژوئن ۱۹۷۹ محمد علی کلی اعلام بازنشستگی کرد و با دنیای پر هیجان رینگ و بوکس خداحافظی نمود. با وجود اینکه در طی دو سال پس از آن مسابقاتی هم انجام داد ولی در آخرین مسابقه خود برابر ترور بربیک که ۱۲ سال از او جوان‌تر بود شکست خورد و پس از این شکست در سال ۱۹۸۱ با رکورد ۵۶ پیروزی، ۳۷ ناک اوت و ۵ شکست سرانجام به طور کامل از ورزش بوکس کناره‌گیری کرد.

ابتلا کلی به بیماری پارکینسون
در سال ۱۹۸۲ میلادی محمد علی دچار سندروم پارکینسون شد؛ اما این موضوع از محبوبیتش نزد مردم و هوادارنش نکاست و همچنان مورد توجه میلیون‌ها نفر در سراسر جهان بود. سال‌ها بعد از گذشت این موضوع محمد علی در سال ۱۹۹۶ افتخار روشن کردن مشعل المپیک را در جورجیای آتلانتا را پیدا کرد.
لیلا علی؛ دختری که افتخارات پدر را یدک می‌کشد
 لیلا علی فرزند محمد علی کلی و همسر سومش ورونیکا پورشه با وجود مخالفت محمد علی نسبت به انجام این ورزش از سوی زنان، در سال ۱۹۹۹ به قهرمان بوکس تبدیل شد. محمدعلی در سال ۱۹۷۸ این اظهارات را درباره ورزش حرفه‌ای بوکس زنان بیان کرده بود: “زنان به دلیل وجود حساسیت‌های فیزیولوژیک ممکن است در اثر ورزش بوکس و ضربه شدید دچار آسیب‌های شدید شوند”.

سفر به ایران

محمد علی در سال ۱۳۷۲ به دعوت مسئولان وقت فدراسیون بوکس به ایران سفر  و با جمعی از ورزشکاران و مقامات دیدار کرد. محمد علی بازدیدی از مرقد مطهر امام خمینی (ره) داشت، در نماز جمعه شهر تهران حضور پیدا کرد و سفری هم به شهر مقدس مشهد داشت. در این سفر محمد علی با علی اصغر کاظمی ( یکی از قهرمانان بوکس ایران در آیتم نمایشی) در سالن شیروی مبارزه کرد. در این مبارزه کاظمی سر محمد علی را به نشانه احترام بوسید و مردم حاضر در ورزشگاه شیرودی استقبال باشکوهی از این ورزشکار بزرگ داشتند.
فوت محمد علی کلی در سال ۲۰۱۶ میلادی
محمد علی در تاریخ دوشنبه ۲۳ می ۲۰۱۶ به دلیل بروز مشکلات تنفسی به بیمارستان رفت و بعد از بستری شدن به تدریج اوضاع جسمانی وخیمی پیدا کرد. به گونه‌ای که در روزهای پنجشنبه و دوشنبه خانواده از بهبودی شرایط او تقریبا می‌توان گفت ناامید می‌شوند. شامگاه روز جمعه در حالی که همسر و فرزندان محمد علی در کنار بستر او بودند، پزشکان مرگ محمد علی را در ساعت ۹ و چهار دقیقع به خبرگزاری‌ها اعلام می‌کنند. علت درگذشت محمد علی، شوک عفونتی به دلایل طبیعی ناشناخته اعلام می‌گردد.

محمد علی کلی؛ نابغه فراموش‌نشدنی رینگ بوکس
بعد از فوت محمد علی بسیاری از شخصیت‌های سیاسی و ورزشی مشهور مانند پله، باراک اوباما، محمد جواد ظریف و جسی جکسون واکنش نشان دادند. به باور بسیاری از کارشناسان محمد علی نمونه‌ای از یک ورزشکار اخلاق‌مدار بود. در واقع محمد علی همانگونه که در رینگ بوکس بهترین بود، در مبارزه برای عدالت و گسترش ارزش‌های انسانی در سطح جهان نیز بهترین بود.
بوکس ورزش ترسناکی است و همین موضوع باعث شده که تماشای آن تا به این اندازه هیجان انگیز باشد. چابکی در رقص پا، استقامت و صبوری، دانستن اینکه چه زمانی باید ضربه زد، دانستن اینکه چطور باید ضربه زد، همه این ها بخشی از رقص بین دو نفر در رینگ بوکس هستند. بوکسورهای اندکی توانسته اند این رقص را با شکوه کاملش یاد گرفته و به نمایش بگذارند، در حالی که برخی با سرسختی و بیرحمی تمام نام خود را در این ورزش جاودانه کرده اند. محمد علی کلی و مایک تایسون نمادهای واقعی دو روی این سکه هستند. درست مانند هر ورزش دیگر، بحث های بسیاری در مورد رقابت بزرگان ورزش بوکس نیز وجود داشته و تایسون و کلی نیز بارها در مسابقه های خیالی مقابل یکدیگر قرار داده شده اند.
وقتی القابی مانند «بزرگ ترین» و «بدترین مرد روی کره زمین» را دارید، این مقایسه ها به مرحله کاملاً جدیدی می رسد. در مصاحبه جدیدی که داشته، تایسون به تشریح تفاوت بین خود و محمد علی کلی می پردازد. وی در این باره می گوید: «همیشه دوست دارم فکر کنم که من یک حرامزاده بد هستم. یک حرامزاده بیرحم. اما اینجاست که او بر من سایه می افکند زیرا نمی توانم مردی را درک کنم که در واقع دوست داشت بمیرد». تایسون در صحبت های خود می گوید که وقتی خودش در رینگ بود، در مورد اینکه تمام توانش را برای مبارزه بگذارد صحبت می کرده است اما علی یک قدم از این نیز جلوتر بود: «او نماد واقعی و کامل این موضوع بود. او برای این بازی می مرد. من اما نمی خواستم برایش بمیرم. علی تا سر حد مرگ با شما مبارزه می کرد. باید او را می کشتید». مایک آهنین همیشه گفته است که نمی توانسته با علی در رینگ مبارزه کند اما جورج فورمن نظر دیگری دارد.
در کتاب Muhammad Ali: The Life of a Legend نوشته فیاض رفیق، نویسنده مدعی است که فورمن به او گفته محمد علی کلی از اینکه می توانسته مایک تایسون را در دوران اوجش شکست دهد اطمینان نداشته است. در این میان بوکسورهای دیگری نیز هستند که خود را از کلی برتر می دانند. برای مثال فلوید می ودر اگر چه محمد علی کلی را پیشگام ورزش بوکس می داند اما بر این باور است که خود او باید برترین بوکسور تاریخ لقب گیرد: «اگر بوکسورها را بر اساس کمترین میزان کتک خوردن و رکوردشکنی ها قضاوت کنیم، آنگاه بزرگ ترین همه دوران فلوید می ودر است».

فیلم دیدنی از سرعت بالای محمد علی کلی